Blog #2
En daar zit ik dan, na dagen van uitstellen.
Oh wacht, eerst nog even naar de wc, uhm toilet ‘ik zal netjes blijven’.
Ok, ben ik weer.
Wacht, nog even appen… ‘ook héél belangrijk, werk gerelateerd, mag ik niet vergeten’.
Check!
Elke keer weer is dit wat er gebeurd. Ik kom tot niets, heb geen inspiratie en ik vind daar van alles van, de zelfkritiek vliegt me om mijn oren. Ik baal ervan…maar schijnbaar niet genoeg.
Of wel…want ik zit nu wel achter de laptop. De laptop kent me niet eens meer, vraagt zich af wat zijn taak ook al weer was. Herkent het daglicht niet, nou ja, dat is er op dit moment ook niet veel. Er hangen grijze wolken, het zijn niet eens wolken, heel de lucht is grijs. Er is sneeuw voorspelt, heel veel sneeuw.
Ik zie vanmorgen een berichtje op mijn telefoon verschijnen wanneer ik de wifi aanzet: “Wtf 18 cm??” Uhmmm, ik kreeg er even een rare gedachte bij ‘oeps…tja, ik sta voor eerlijkheid’. Mijn gedachte koelt af en verdwijnt als ik de foto zie die erbij is verstuurd. Een foto van de weersvoorspellingen van vandaag. Het gaat om de sneeuwval die er volgens de deskundigen gaat komen. De switch van gedachten toverde een van de eerste glimlachen van vandaag op mijn gezicht. Thanks!!
Maar eerlijk…ik heb niet zoveel met sneeuw. Mooi om naar te kijken, echt waar. Het is ook prima als het plaatselijk valt, en daarmee bedoel ik, waar het normaal gesproken groen is mag sneeuw liggen. Als de wegen, fietspaden en voetpaden maar vrij zijn. Dat het verkeer lekker door kan gaan.
Mijn blik gaat naar buiten en…ja hoor, de eerste sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden.
‘Grrr, bah, niet weer, dat van gisteren was zo goed als opgelost’.
Ik kijk nog eens en het valt me op dat het kleine vlokjes zijn. Ineens besef ik me dat het toch wel een heel speciaal iets is, sneeuw. Als je inzoomt op een sneeuwvlokje dan is het magisch mooi. Laat ik daar dan eens bij stilstaan, hoe mooi de natuur werkt. Hoe perfect alles in elkaar zit. De sneeuw dwarrelt, het is.
Nu kom ik ergens…het sneeuwvlokje heeft me ergens gebracht. Mijn gedachten over de sneeuw maken dat ik er een weerstand op heb, daar kan de sneeuw niets aan doen, die verandert niet.
Inmiddels zijn er zoveel vlokjes naar beneden gedwarreld dat er een dunne witte laag op de grond ligt. Het mooie is dat ik er nu anders naar kijk. Ik zit binnen waar het heerlijk warm is, mijn laptop voert zijn taken vol gemak uit ‘gelukkig maar, zijn lange
termijn geheugen doet het nog goed’. Ik hoor op de achtergrond het gesnurk van Max, mijn lieve, trouwe viervoeter. Het verschil met een uurtje geleden, ‘tja, kreeg een telefoontje van mijn moeder tussendoor, ook zo’n heerlijke afleiding’, is dat mijn gedachten zijn veranderd en ik daardoor vanuit een andere blik naar de sneeuw kijk. En de sneeuw is niet veranderd, die heeft er niets voor gedaan. En daar zit het hem in, dat wat er buiten me is kan ik niet veranderen, ik kan het alleen kijken naar wat er in mezelf speelt. Accepteren, het er laten zijn, niets is voor altijd, deal met dat wat er is en de wereld ziet er anders uit!
Wel grappig…
Ik begon vanmorgen te schrijven vanuit de frustratie dat er niets uit mijn handen komt. Er zaten een heleboel oordelen en verwachtingen naar mezelf waar ik niet aan voldeed. Ze voelden zo benauwend dat ik ze van me af wilde schrijven. En nu, er rolt een traan van dankbaarheid over mijn wang. Ik voel het…de inspiratie borrelt weer op. Schrijven, dat delen wat er in me speelt en mijn vingers over het toetsenbord laten gaan. Niet van te voren bedenken, laten komen wat er wil komen. Daar word ik blij van. Ik was het compleet vergeten en onverwachts is het weer op mijn pad gekomen. Het benauwende gevoel is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Dank je wel sneeuwvlokje, voor je ZIJN! ‘Je hebt niet half het idee hoe groots je bent in je klein- en fijnheid!’
Heb je dat ook wel eens….dat er uit onverwachte hoek iets op je pad komt en dat het een lach (en wellicht een traan) op je gezicht tovert?