Blog #4
Vanmorgen kreeg ik op Facebook een herinnering te zien van een bericht wat ik op 23 december 2014 had gedeeld. De titel was: Domien in tranen als Irene Moors ‘Voor het eerst’ zingt. Mijn tekst die ik erbij had gezet: “Pfff, dit had ik even nodig. Potje samen janken! Al is het voor het 17e jaar, blijft een gemis!” Waar dit op doelde had ik meteen in de gaten. Ik klikte door op de link, luisterde naar het liedje en kreeg tranen…maar wel met een andere reden dan 4 jaar geleden.
De afgelopen 20 jaar kreeg ik bij het woord -kerst- al een ‘ik zal het netjes omschrijven’ pishumeur. Sinds het overlijden van mijn vader was kerst niet meer de kerst die ik kende. Logisch ook, want hij was er niet meer bij. Hoe iedereen ook zijn/haar best deed om er fijne ‘want dat is wat kerst is, als we de media moeten geloven’ dagen van te maken, bij mij was het standaard een niet-leuke-tijd. Eerlijk gezegd kreeg ik het gadsie-december-komt-eraan-is-het-al-januari-gevoel al wanneer de pepernoten werden gespot.
December had altijd een enorme lading op allerlei gebieden. En ik heb zo’n idee dat ik daar niet de enige in ben. Als ik de geluiden om me heen oppik dan zijn er veel mensen die enorme moeite hebben met de feestdagen. Eenzaamheid is groot en pijnlijker doordat er op alle media ‘Ja ook de sociale media, hoe sociaal is dat eigenlijk?’ alleen maar gezelligheid, warmte en samenzijn wordt getoond. Als je dat niet om je heen hebt, als juist die ene persoon die je er het allerliefste bij hebt, er niet meer is, klopt het plaatje niet meer.
Dit jaar is het anders…
Ik besef me sinds een aantal weken dat voor mij de decembermaand helemaal niet meer beladen is. Ik heb eigenlijk wel zin in kerst. Ga ik dan iets anders doen als de afgelopen jaren? Nee, helemaal niet, de dagen beleef ik met dezelfde personen en lekker eten. ‘Wel een ander menu, op de toetjes van mijn moeder na, die zijn hemels lekker, daar mag geen verandering in komen!’
Wat maakt dat kerst dan nu anders is? Dat heel december anders is? Dat ik niet eens bezig ben met aftellen tot na 4 januari? Dat ik geen leegte voel?
En nu slik ik even…
Een traan van geluk, van trots, van dankbaarheid en van liefde voor mezelf rolt over mijn wang. Dat is het, daar zit het verschil. Het afgelopen jaar heb ik de liefde in mezelf leren voelen. Heb ik de rijkdom in mezelf gevonden en ben ik mezelf gaan waarderen. Tot dit jaar heb ik dat buiten mezelf gezocht. Ik heb het gemis van mijn vader als reden voor de leegte gebruikt. Ook het gemis van een partner was er zo eentje. Ik besef me dat ik al die jaren op een of andere manier heb gezocht naar een opvulling van de leegte die mijn vader achter liet. Maar de leegte die mijn vader achterliet hoeft niet worden opgevuld, dat zou afbreuk doen aan zijn aandeel in mijn leven.
Nu voelt het niet meer als leegte, het voelt niet meer als een pijnlijk gemis en dat raakt me diep. Ik zoek mijn vader niet meer buiten me, zijn goedkeuring, zijn aanwezigheid, zijn trots. Weet je, dat wat ik het de afgelopen 20 jaar het allerliefste van hem, of wie dan ook buiten mezelf, wilde horen, vind ik nu in mezelf. Het komt uit mezelf, het zit verankerd in mij. IK ben trots op mezelf, IK ben blij met mezelf, IK geef mezelf de liefde.
En dat… dat is onbeschrijfelijk mooi, het voelt zo krachtig, het voelt vrij! Daar heb ik hard voor geknokt, daar heb ik veel tranen voor gelaten en nu is het er. Het besef dat ik mijn vader niet meer mis maar dat hij in mijn hart zit, dat zijn liefde in mij leeft en altijd met mij meegaat. Dat…dat was wat vanmorgen de tranen over mijn wang deed laten rollen.
Hoe ervaar jij Kerstmis?
Voor jou wens ik liefde, warmte, geborgenheid, veiligheid en verbinding. Allemaal vanuit het diepst van je eigen hart. Vandaag, morgen en alle dagen. Juist wanneer het zo ver weg lijkt te zijn, wens ik je dat sprankeltje wat je doet herinneren aan dat de liefde in jezelf, jou alles kan geven waar je naar verlangt!