Blog # 12
De Buurtcamping Tilburg, dag 3.
Ken je dat, dat je wakker wordt omdat je ontzettend moet plassen? Vast wel. Nou, dat gebeurde deze zondag om 03.57 u. Maar ken je het ook dat je, al kamperend, met een bijna knappende blaas wakker wordt en de toilet niet op 3 meter afstand is? Tot deze ochtend was deze ervaring mijn nog onbekend.
Nou ja, opstaan, tentje open ritsen, naar buiten kruipen, me uit de kreukels vouwen en op weg naar de toilet.
Wat al liggende op mijn luchtbed als vervelend werd bestempeld monde uit in iets moois. Het was mooi om juist op dat tijdstip buiten te zijn, de stilte te ervaring. Zo begon mijn dag, want ik besloot niet meer te gaan slapen en juist in deze vroege ochtend heerlijk in de buitenlucht te gaan mediteren. Compleet buiten mijn comfortzone. En zo volgde er de rest van de dag nog meer van die momenten.
Na het mediteren besloot ik mijn wens, de stoepen te versieren met hartjes, in het klein uit te gaan voeren. Hoe spannend, want ik was niet de enige die al wakker was, dus ik werd af en toe gezien tijdens het tekenen. Dat is het meest spannende, elke keer weer. Mijn echte ik laten zien, niet zo zeer online (wat ook nog wel eens heel spannend is) maar juist live. Want daar is de interactie, de ontmoeting en misschien wel de confrontatie met de mening van anderen. Er niet bij horen, er niet toe doen, stom/dom worden gevonden, zijn wel angstgedachten die er spelen in mij. Maar me daardoor te laten weerhouden gaat wringen en maakt me gelukkiger. Dus komt er een moment dat ik in actie kom. Het gevoel wat het met zich meebrengt als ik wel doe waar ik blij van wordt en voorbij de gedachten ga, dat is onbeschrijfelijk. Een trots, blij, krachtig en tevreden gevoel, een overwinning.
Met dat gevoel ging ik drie kwartier later bij het kampvuur zitten, bij de mannen van de beveiliging en een vrouw. “Ohh, jij bent Anneke van de Hartjes, zei de vrouw.” Leuke nieuwe achternaam hè?! Hij bevalt me wel.
Zo ontstond er een kwetsbaar, mooi en intenst gesprek. Het was nog niet eens 07.30 u en ik had al een hart gevuld met enorm veel dankbaarheid. De dag moest voor velen toen nog beginnen en voor mij was hij al volmaakt!
De rest van de dag was mooi, mijn hart volgend en contact maken met mensen. Heerlijk om ook deze dag te laten komen zoals hij kwam.
Terugkijken op de afgelopen 48 u besef ik me dat het buurtcamping-avontuur een mooie persoonlijke reis is geweest. Eentje die voor mij een aantal kwetsbare stukken in mezelf en voor mezelf heeft bloot gelegd. Daarnaast, en dat is misschien nog wel het mooiste, besefte ik me dat ik deze twee dagen in mijn eentje aan ben gegaan. Geen partner en/of kinderen die tevens contacten legden. Nee, ik alleen, heb mijn weekend gemaakt en dat is nog wel het mooiste van alles. Daar waar de gedachte dat zonder een partner een vakantie niet leuk zou zijn, nu de overhand krijgt, dan heb ik een ervaring die dat zo onderuit haalt.
De term vakantie was tot voor kort voor mij een begrip met een zwaarte. Ik heb in mijn leven nooit iets gehad met op vakantie gaan. Een fijn, ontspannen gevoel zat er totaal niet aan gekoppeld. Maar daar heeft dit weekend zeker verandering in gebracht. Zelfs zo erg dat het verlangen om alleen een paar dagen weg te gaan, nu de overhand heeft. Ik ben benieuwd hoe dat zich weer gaat ontvouwen.
Een korte samenvatting van een weekend buurtcamping: Een geslaagde, leerzame. waardevolle en verrassende twee dagen!
Ik sluit af met een nieuwe hashtag, aangenaam: #annekevandehartjes
Wat is voor jou een ervaring waar je in eerste instantie tegenop zag en wat jou uiteindelijk veel heeft geleerd en moois gebracht?