Blog #3
Vanmorgen was ik al om 5 uur uit de veren. Eerst een uur mediteren wat héél moeizaam ging. Jeetje mina zeg, wat ging de tijd langzaam voorbij. Focus op mijn rug, die moet ik zo recht mogelijk houden. Vorige week bij de fysio geweest omdat ik met flinke rugklachten liep na de 10 stilte-/meditatie dagen van gemiddeld zo’n 8 uur zittend mediteren op een dag. ‘Oeps, voor degene die ook aan Vipassana doen of hebben gedaan, yep, ik heb zo’n 3 uur per dag gesmokkeld. Ja, daar vond de perfectionist in me zeker iets van. Laat ik duidelijk zijn, dat werd me door hem (tja, ik schilder de perfectionist echt af als een hem) de eerste dagen niet vriendelijk medegedeeld. Gelukkig veranderde dat naarmate de dagen verstreken.’
Wat was ik daar ook aan het worstelen zeg, 8 dagen afzien met veel pijn in mijn lijf. Daarbij leek het dat de tijd voorbij kroop. Ik leefde van eetmoment naar eetmoment en die zijn er niet zoveel. (Pas) op dag 9 was het er… Dat waarvoor ik het deed, dat waarvoor mijn hart me elke dag weer liet volhouden. Want echt, als ik in die eerste 8 dagen mijn hoofd had gevolgd was ik eruit gestapt. ‘Ja joh, op dag 1 al, nog geen 24 uur na aanmelding. Nee, nog erger, mijn hoofd had me onderweg er naartoe al om laten draaien want de wegwerkzaamheden waardoor ik 3 keer hetzelfde rondje reed waren een teken van boven. Een teken dat ik vooral NIET moest gaan.’ Bij binnenkomst zet je je handtekening onder de afspraak de 10 dagen te blijven.
Ik ben een vrouw van haar woord, dus dat de overweging er dagelijks meerdere malen was, ‘en die meerdere malen waren niet op 2 handen te tellen’, brak me soms echt op. Maar ohhh, dag 9, ja dat was het, daar deed ik het voor, het ultieme geluksgevoel, enorme liefde voor mezelf, het knalde bijna uit mijn lijf. Ik heb tranen van dankbaarheid laten vloeien. De herinneringen aan het geworstel van de andere dagen ervoor verdwenen meteen. Euforie had de overhand. Yes, ik ga nog een keer, maar dan wel pas weer over een jaar!!
Tja, maar waarom was ik vanmorgen dan zo vroeg uit de veren, vraag je je misschien af?! ‘Get tot he point Anneke!!’ Nou, vanmorgen ging de inschrijving van een nieuwe 10-daagse open. En wie wilde daar als eerste bij zijn, om zo zeker mogelijk te zijn van een plaatsje? Ikkuhhhhh!!!
Huhhhh, dat is toch niet over een jaar, dat is binnen een half jaar, hoor ik je denken.
Yep, klopt, binnen een half jaar. Mijn hart wil weer gaan, voelt dat het goed is. Mijn hoofd zegt iets heel anders. ‘Nou en of, tsssss, watttttt… alweer gaan? Je bent gek, voel je rug, denk eens terug, het afzien, de pijn, de kruipende tijd, de worstelingen…hoezo weer?’
Toch voelt het goed en daar ga ik voor, wat mijn hart me ingeeft. Dat was ook wat ik op dag 9 zo sterk voelde. Mijn hart kan soms echt (rationeel gezien) de gekste verlangens hebben, maar voorbij de worstelingen, voorbij het denken is het voor mij nog altijd zo waardevol geweest dat ik mijn hart heb gevolgd. De worstelingen waren het waard, de pijn was het het waard. Ik voel me weer een stuk rustiger, stabieler, fijner, gelukkiger ‘Ja, het kan echt, nog gelukkiger’ dan een half jaar geleden. Ik ben minder snel uit balans, kan makkelijker terugpakken op vertrouwen. Nou, dan is 8 dagen afzien het voor mij meer dan waard.
Ik zal eerlijk zijn, ik ben blij dat het nog geen april is. Kan ik aan het idee wennen. En wat de 10 dagen dan voor me in petto hebben houd ik open. Want geen een dag is hetzelfde, geen een ervaring zal worden herhaald. Tot die tijd blijf ik lekker versteld staan van de dingen die ik doe als ik mijn hart volg. Daarbij is voor mij het heerlijk om mezelf lachen een welkome aanvulling. Dat relativeert de boel enorm.
Geeft je hart ook wel eens een richting aan die je met je hoofd niet begrijpt? Ik ben benieuwd wat je daarmee doet (of juist niet doet) en wat het je brengt.